Berbat Bir Masal

Baharın sonları. Hongseong sokakları mevsimin ağırlığı altında sırılsıklam ve hareketlidir. Ailesinin küçümsemesi ve soğukluğu altında bitkin ve duygusal olarak tükenmiş olan Seohee'nin yolu tesadüfen çapkınlığıyla tanınan kötü şöhretli bir playboyla kesişir.

“Ah... Bu kadar ileri gitmek istememiştim.”

“Sanırım bu gece burada kalacağım.”

Şefkat ve kabalık arasında özgürce gidip gelen bir adam. İnsanlara geçici eğlenceler gibi davranan bir adam. Güzel bir peri masalı fikriyle alay eden, ona içi boş bir illüzyon diyen bir adam, Joo Taebaek. Parlaklık ve tehlikeyle sarmalanmış bir halde, şiddetli bir dalga gibi Seohee'ye çarparak onu derinden sarsar.

“Tamam. Sırrını saklayacağım.”

“...Ciddi misin?”

“Elbette, eğer dünyanı bir kez sarsmama izin verirsen, güzel ve yüksek sesle.”

Kirli bir kaçamak. Kısa süreli bir telaş.

“Fazla düşünmeye gerek yok.”

Kendini onun tarafından tüketilmesine izin verirse, sahte bir aşkın bile hiç yoktan iyi olabileceğini düşündü. Ve böylece, kendini isteyerek ateşe attı, her şeyden başka bir şey olan hafif yürekli bir ilişki; Aklını mı kaçırmıştı? Bir erkeğin böyle baştan çıkarılacağını ona kim öğretmişti?

“Yani... artık işimiz bitti, değil mi?” Seohee başını tamamen sersemlemiş Taebaek'e doğru hafifçe eğdi. “Gece yarısından önce gitmem gerek.”

Öyleyse... Sonunda gerçekten kim yandı?